Ouder zijn van een volwassen verslaafd kind

Ouder zijn van een volwassen verslaafd kind in de Nederlandse gezondheidszorg, die alle zorg en hulp vanuit wantrouwen weigert. Het zal je maar gebeuren. Hieronder de ware gebeurtenissen van een gezin, wat alles heeft meegemaakt wat je maar kan meemaken in de Nederlandse gezondheidszorg. We houden om de zeer gevoelige informatie de namen van dit gezin privé.

De zoon was altijd al ziek en had vele klachten als kind.

De zoon was altijd al ziek en had vele klachten als kind. Nog geen drie weken na zijn geboorte begonnen de zware astma-aanvallen, maar hij was voornamelijk zeer hyperactief. Hij sprak nog geen enkel woord toen hij 23 maanden oud was. Na bepaald voedsel kon hij zeer plotseling al zwetend tijdens het diner in een soort coma slaap vallen. Na twee uur werd hij dan hevig agressief en zeer boos wakker. 

De ouders liepen stad en land af met hun zoon. Als klein kind kreeg hij de diagnose dat hij zwaar autistisch was, maar dat bleek het niet te zijn. De jongen begon namelijk in zijn derde levensjaar als geen andere te babbelen. Als hij zich niet ziek voelde straalden zijn ogen straalden altijd. Hij kon net juist hele goede contacten met mensen leggen.

De moeder wist gewoon dat er iets essentieels niet goed zat 

De moeder wist instinctief dat er iets essentieels niet goed zat bij haar zoon. Toch kreeg ze bij iedere arts nul op het rekest. Toen de jongen vijf jaar was, kreeg hij een laag dik ontstoken eczeem op zijn huid. Ook kon de moeder zijn hoofdje niet meer aanraken, dan gilde hij het uit van de pijn.

Een kinderarts in hun woonplaats wilde uiteindelijk luisteren, hij onderzocht alles wat hij zich kon bedenken. De jongen vertoonde zijn vreemde zweet/slaap uitvalgedrag letterlijk in zijn praktijk kamer. Toch kon hij geen diagnose maken. De arts erkende dat het kind ernstig ziek was, maar dat hij geen oorzaak vinden. Zo werd de moeder jarenlang van het kluitje naar het riet gestuurd. Hij zei letterlijk dat hij de jongen opgaf en daar kon de moeder het mee doen.

Er volgt een hel van een periode wat zich uitmondde in totale isolatie van de jongen

Jaren van ziek zijn en ellende gaan voorbij. De moeder gaf niet op en ging naar het buitenland met haar zoon. Ze had inmiddels ieder ziekenhuis in Nederland gezien zonder enig resultaat. Ja hij had ADHD dat was duidelijk, maar de moeder voelde instinctief dat iets de oorzaak was van alle klachten.

Ondertussen was de jongen 12 en ook al zat hij altijd op dieet, hij was meer dan 100 kilo. Hij draaide mee in een programma voor jongeren om af te vallen en hield ook daar strikt zijn dieet met behulp van zijn ouders. Maar ondanks dit dieet kwam hij in die drie maanden vijf kilo aan. Weer werd hij zonder enig resultaat naar huis gestuurd. Niemand wist te vertellen waarom dit gebeurde. Een GGZ-therapeut die met hem werkte, kon niets met hem omdat alles volgens haar atypisch was. Met andere woorden volgens haar opleiding en alle normale therapie regels en interventies kon ze niets met hem. 

Men dacht aan insuline resistentie en dat bleek ook zo te zijn

In een ziekenhuis in Engeland dacht men aan insuline resistentie en dat bleek ook na onderzoek zo te zijn. Maar wat er exact aan gedaan moest worden wist men ook niet. In ieder geval werden er nooit juiste dieet- en leefregels meegegeven. Weer konden ze onverrichter zake naar huis.

De jongen kreeg ernstige sociale angsten omdat hij erg gepest werd op school, dit omdat hij steeds meer aankwam. Hij weigerde verder nog van zijn kamer af te komen. Als de ouders hem dwongen om met iets mee te doen, raakte hij zo in paniek dat hij al zwetend weer in een coma slaap viel. Zijn isolatie werd zo ernstig dat hij niet meer mee wilde eten, niet beneden wilde komen. Hij wilde zich niet douchen en hij wilde met niemand praten.

Psycholoog op hulpverlener en thuisleraar kwamen thuis, niemand kon hem bereiken. Vanuit puur wantrouwen in de talloze falende hulpverleners is hij destijds hulp gaan weigeren. Ditzelfde hulp weigeren speelt een grote rol in de rest van zijn leven en in het verhaal van nu.

De moeder had van alles gelezen en gestudeerd om haar zoon maar te helpen.

Zo had ze een dieet voor hem samengesteld wat hij na lang en veel praten wilde volgen. Hij viel in drie maanden 38 kilo af. De vader van de jongen nam hem ook weer met veel moeite naar de gym en begon hem te trainen. Wat tevoorschijn kwam was een zeer mooie jongeman die binnen een jaar zelfs als model werkte. Hij ging weer naar school en douchte zich drie keer per dag. Hij was ineens een zeer gelukkige sociale jongen die zijn eerste vriendin kreeg.

In die tijd was zijn eerste kennismaking met drugs

Zijn vader overleed echter plotseling en de jongen ging steeds meer uit. Hij raakte hooked aan het uit gaan en aan de techno. Het probleem was echter dat hij al het verdriet over zijn vader letterlijk wegduwde. In die tijd was vermoedelijk zijn eerste kennismaking met drugs.

Jaren van liegen en verdraaiingen gaan voorbij, de jongen functioneert zeer goed, ging naar school, werkte, had energie voor 100. (Later bleek dat dit allemaal door de drugs kwam, die hem voorzag van rust in zijn hoofd en energie). Maar de moeder voelde dat er iets aan de hand was, maar kon haar vinger er niet opleggen. Totdat er midden in de nacht er vaak vreemde appjes van haar zoon binnenkwamen. Totale wartaal werd geschreven, vaak absoluut onleesbaar. Hij was in die appjes meer dan paranoïde, maar de volgende dag kon hij weer totaal normaal zijn. De moeder vroeg aan zijn vriendin of hij aan de drugs zat, maar die beweerde van niet. Het enige wat hij deed was dat hij plotseling anabolen inspoot om nog groter en breder te worden. Dat was niet van het goede spul volgens haar, hij kocht dit illegaal.

Uiteindelijk krijgt de jongen toch een diagnose, maar het was al te laat

De jongen krijgt door een geniale arts uiteindelijk toch een diagnose van frontale hersenkwab letsel wat aangeboren was. Hij had hierdoor de ernstig aangeboren ADHD en de voortdurende onrust en chaos in zijn hoofd. Daarnaast had hij een continu te lage cortisol levels, dit bleek die zwetende coma slaap te veroorzaken. Met andere woorden de jongen had in zijn hele leven Addison crisissen gehad en geen dokter had dit kunnen diagnosticeren. Hij krijgt hydrocortison en lijkt even op te leven, in ieder geval wordt hij veel rustiger.

Dit gaat weer zo weer even door totdat met de kerst thuis, hij de hele dag een grote emotionele scène maakt. Hij kan niet stoppen met huilen, is paranoïde, erg boos en weer zeer agressief. Een maand later vertelt zijn vriendin dat ze het niet meer aan kan en vroeg of haar vriend terug kon inwonen bij zijn moeder. Hij had veel hulp nodig volgens haar en zij kon het hem niet meer geven. Zij ging ook terug wonen bij haar ouders, de jongen werd opgehaald en hij was een week redelijk rustig.

Vanaf dat moment brak de hel los

Vanaf dat moment breekt de hel los, hij was zo paranoïde dat hij 20 keer per dag zijn telefoon opnieuw installeerde, omdat hij ervan overtuigd was dat hij gehackt was. Een goede vriend van de moeder die veel van dit soort dingen afwist, kwam erachter dat hij zichzelf hackte zonder dat hij het doorhad. De jongen was zwaar emotioneel, ernstig agressief, veel huilen en wartaal, vele tweaks in zijn spieren en ongelooflijk paranoïde. Dit begon zich ook te richten naar zijn moeder en die beste vriend, die eigenlijk van alles probeerde om de moeder veilig te houden.

Na drie weken werd duidelijk dat haar zoon zeer intens verslaafd was aan Diazepam, GHB en Crystal Meth. Niemand wist dat dit zo was, zelfs zijn vriendin had nooit iets doorgehad. Als hij iets van zijn drugs niet in huis had, ging er ook gewoon Flakka in of welke andere substantie ook. Zijn wantrouwen naar de hulpverlening kwam weer totaal naar boven en hij weigerde iedere hulp.

De moeder en zijn vriendin wisten hem uiteindelijk toch met veel moeite over te halen om naar Castle Craig (een vooraanstaand detoxkliniek) te gaan, waar hij een intake heeft, zie https://www.castlecraig.nl/castle-craig-verslavingszorg-den-haag.

Het was een heel positief gesprek en de jongen voelde zich voor de eerste keer gehoord en ging akkoord met een Detox. Totdat Castle Craig aangeeft dat hij, voordat hij daar in behandeling kon komen eerst naar een ander centrum moest, om te detoxen van de GHB. Dit Centrum geeft uiteindelijk aan hem niet te kunnen helpen omdat hij dagelijks grote hoeveelheden GHB neemt en zij daar geen ervaring in hebben. 

Men stuurt hem weer van het kastje naar de muur

Hetzelfde verhaal begint weer van voren af aan. Men stuurt hem weer van het kastje naar de muur. Hij valt van het ene gat in het andere in de niet hiervoor volledig ingerichte gezondheidszorg. De jongen begint zichzelf weer te isoleren en wordt uiteindelijk de grootste hulpweigeraar die er is. Het gaat echter zo extreem slecht met hem dat hij in zijn paranoïde buien, zijn moeder en haar beste vriend aanvalt. In die mate dat de moeder meerdere keren bont en blauw is.

Hulpverlening en politie loopt op vraag van die allerbeste vriend de deur plat, maar als iemand geen hulp wilt, mogen ze en kunnen ze niets in Nederland. Hij begint vervolgens het huis te vernielen, zichzelf zwaar te vervuilen en ze vinden hem vaak laveloos op de vloer, compleet out. Hij vertelt dat hij dit expres doet en uiteindelijk OD’t hij. Gelukkig ontdekt zijn vriendin hem net op tijd. De moeder was op dat moment voor het eerst een dag weg.  De crisisdienst grijpt ondanks dit weer niet in.

Hij wordt met spoed naar een ziekenhuis vervoerd waar hij op intensive care wordt gemonitord. Vervolgens wordt hij midden in de nacht in een rolstoel gezet en moet verplicht door de moeder worden meegenomen. Hij is een verslaafde en een ziekenhuis is geen plek voor een verslaafde, was de boodschap. De jongen kon nog niet eens op zijn benen staan van ellende, maar hij liep geen gevaar meer. Hij wilde verder niet naar een psychiatrische afdeling dus dan is het klaar. 

De situatie wordt zo onhoudbaar dat een verzoek tot gedwongen opname wordt ingediend

De situatie is inmiddels zo onhoudbaar dat de moeder een verzoek indient bij de rechtbank tot gedwongen opname en detox. Hier moest twee maanden op gewacht worden en intussen zijn de paranoïde buien zo erg dat hij in zo’n bui, de beste vriend zijn keel dichtknijpt. De moeder moest bovenop de jongen springen om hem te kunnen bevrijden. De moeder had lange scherpe nagels en wist instinctief dat als ze hem heel veel pijn zou doen, hij uit de roes vandaan zou komen. Ze zette uit pure noodzaak haar nagels diep in zijn huid tot hij dit ineens voelde, het uitschreeuwde en los liet. De beste vriend was inmiddels blauw aangelopen en snakte naar zijn adem. 

Weer politie erbij, die nemen hem een nacht mee om de volgende dag stond hij gewoon weer op de stoep te staan. Door drugs niet toerekeningsvatbaar en niemand schijnt iets te kunnen doen. De jongen was enorm sterk in zijn nuchtere doen, maar onder invloed was hij driemaal sterker. Weer doet de crisisdienst niets!

De crisisdienst kwam door veel moeite te doen, dan wel telkens met tegenzin opdagen, maar kon niets anders doen dan alles noteren en een dossier opbouwen. Ze vertelden continu dat men moest stoppen met het zorgen voor hem en dat ze hem op straat moeten gooien. Wie niet horen wilt, moet maar “rockbottom” in zijn eentje en het gaan voelen, was het motto. Zo lang de mensen om hem heen voor hem bleven zorgen, was dit voor hem was een reden om door te gaan, vertelden zij keer op keer. Meer deden ze gewoon niet ondanks dat de jongen een groot gevaar voor zichzelf was.

De jongen vertelde de hulpverlening dat de moeder hem mishandelde

Het gekke van alles was dat als de mensen van de crisisdienst binnen kwamen, hoe paranoïde hij dan ook was, hij altijd in 1 klap aanspreekbaar was en volkomen normaal deed. Vervolgens ging de jongen de hulpverlening vertellen dat de moeder hem mishandelde. Gelukkig is dit niet serieus genomen, maar in zijn hoofd was dit zo. Telkens vergeet hij wat de oorzaak van alles is.

De jongen werd zo haatdragend dat hij nachtenlang midden in de nacht op de slaapkamerdeur van de moeder urenlang aan het bonken was. Of hij hield de wacht zittend voor haar deur, wetend dat de moeder regelmatig in de nacht naar het toilet moest. Dit natuurlijk met alle gevolgen van dien. De beste vriend van de moeder sliep inmiddels beneden op de bank om haar te beschermen.

Na drie weken detox, zetten ze hem met een tas met kleding op straat

Gelukkig gaf de rechtbank na twee maanden een gedwongen opname af en de familie dacht echt dat ze nu gewonnen hadden.

De jongen is pas na vier weken opgehaald en zogenaamd gedetoxt. Deze detox hield in geen meth, maar wel dagelijks een lading van 80 mg per dag aan diazepam naar binnen werken! Een hele vreemde detox in onze ogen, hij kwam er eigenlijk nog verslaafd uit. Toch zetten ze hem in deze staat na deze drie weken met een tasje met kleding op straat. Zonder plan, zonder vervolgafspraken, zonder verlengingsaanvraag van de machtiging. Waarom? De jongen was weer helder volgens de instelling met 80 mg diazepam per dag!) Gaf in duidelijke woorden aan dat hij geen hulp verder wilde en hij werd zowaar als wilsbekwaam gezien. 

De moeder besloot de raad van de GGZ op te volgen en hem niet terug in huis te nemen. Vanaf dat moment leefde de jongen op straat. De gedachte hierachter zou dus zijn dat je jongen vanzelf zoveel overlast zou geven, dat de staat moest gaan ingrijpen. Maar inmiddels is hij 20 maal opgepakt met drugs, voor overlast op straat etc. 

Hij moest voorkomen bij de rechter voor het dichtknijpen van de keel van de beste vriend. Meer dan 250 euro boete is er niet uitgekomen. De staat grijpt dus totaal niet in. De hoop was op ernstige vergrijpen en dat hij daarvoor TBS zou krijgen en zo zou afkicken en verplicht hulp moest krijgen. Maar niets van dit alles. Maar wat is dan ernstig, iemand belagen, bedreigen, bont en blauw tussen een deur indrukken, iemand tweemaal de keel dichtknijpen? Dit alles is schijnbaar niet ernstig genoeg.

De moeder heeft inmiddels vele tv-shows afgebeld met interventie programma’s of ze wilden helpen met haar kind. Overal kreeg ze nul op haar rekest, de jongen is te zwaar verslaafd.

De jongen zit nu verwaarloosd in een daklozencentrum

De status van nu is dat de jongeman in een daklozencentrum zit tussen allemaal oudere verslaafden. Hier mogen de inwoners gewoon hun drugs innemen, niemand die dit tegenhoudt. Hij is zwaar verwaarloosd, kan zichzelf amper douchen, lange haren, grote baard, intens verslaafd en ernstig de weg kwijt. De jongen wilt nog steeds geen hulp en ook hier wordt niet ingegrepen. De inmiddels ex-vriendin van de jongeman was laatst op bezoek en was zich doodgeschrokken hoe ernstig achteruit hij was gegaan in het jaar dat ze hem niet had gezien. Hij scheen 45 minuten erover te moeten doen om zich enigszins aan te kleden. Liep met een zeer kromme rug en een gekke wiebelende nek en verzwakte benen. Hij had een zeer uitgeputte zwakke stem, kan amper rechtop lopen en weer grijpt niemand in.

In onze ogen is deze jongeman een slachtoffer van een in zijn hele leven falende medische en psychiatrische wetenschap, die op geen enkele manier de jongen heeft weten te diagnosticeren. Die samen met zijn moeder alles heeft geprobeerd, maar vervolgens overal intens teleurgesteld is geraakt. Zo teleurgesteld dat hij daarom geen enkele hulp nu meer durft en kan accepteren. Waarom zouden ze hem nu wel kunnen helpen is zijn terechte gevoel! Van onze zogenaamd perfecte gezondheidsstaat is dit een zeer ernstig falen en zulk ernstig falen mag in onze ogen nooit gebeuren. Helaas zal deze jongeman niet de enige zijn die dit overkomt en zijn er vele gezinnen die te maken hebben met deze hopeloze situaties.

Wanneer is ingrijpen gerechtvaardigd?

Het punt is, iedereen heeft recht op zelfbeschikking. Het is namelijk een onderdeel van onze mensenrechten. Jij mag de levensloop van je leven bepalen en wat je wilt of niet. Maar waar trek je de grens? Is dit niet hetzelfde als een verkapte euthanasie, wat in vele situaties nog steeds niet mag? De jongen van dit artikel weet duidelijk geen juiste beslissingen te maken in zijn eigen belang. Gaat ongetwijfeld net zo lang door totdat hij overlijdt aan deze drugs. Wanneer moet/mag een staat nu ingrijpen, hoe wordt er hier in het kader van onze mensenrechten over gedacht?

Is nu ons totale GGZ-systeem aan het falen? Moet je nu iemand tegen wil en beter weten in zichzelf totaal kapot laten maken, is dit een mensenrecht? Hebben wij niet het recht op een gezond leven? Moet we dan eigenlijk niet net aan alle kanten hulp aanbieden en alles aanreiken zodat hij weer gezond kan zijn? Dan maar onder dwang totdat diegene los is van de verslaving  en zo weer juiste beslissingen kan maken? Het mag toch duidelijk zijn dat een detox van drie weken de mentale en emotionele verslaving echt niet heeft overwonnen! Moet er nu wel of niet een strikte nieuwe scheidslijn komen, wanneer iemand nu werkelijk wilsbekwaam is of niet? Is iemand die lijdt aan een dergelijke ernstige verslaving wel ooit wilsbekwaam te noemen? Na diep onderzoek over deze drugs weten wij dat je zo afhankelijk bent van deze drugs, zelfs maanden na een detox nog, dat je altijd hierdoor je mind laat overheersen.

Wij horen vele geluiden over de aanwakkerende Meth verslaving in onze grote steden

Wij horen vele geluiden over de aanwakkerende Meth verslaving in onze grote steden. Schijnbaar volgens geïnterviewden is er bij de hulpverlening amper tot geen ervaring, in het detoxen van Meth. Hoe moet dat nu verder met straks duizenden verslaafden, want Meth is een zeer nadrukkelijk verslavend middel waar je eigenlijk niet vanaf komt. Is het niet nodig dat er een totaal nieuw hulpsysteem opgezet komt, specifiek voor verslaafden aan deze ernstig verslavende harddrugs?

Moet een moeder lijdzaam haar kind op straat zetten?

Waarom moet een moeder lijdzaam haar kind op straat zetten en maar toezien dat deze totaal aftakelt en vroegtijdig zal overlijden? Er mag zoveel niet in deze wereld, niemand zou een ander zoveel schade mogen aanbrengen, waarom mag een mens zichzelf dit dan wel aandoen? Wanneer moet een dergelijk iemand tegen zichzelf beschermd worden?

We weten door ons onderzoek dat er heel veel gezinnen in dezelfde situatie zitten, hier moet gerichte hulp voor komen.

We willen graag de discussie openen over dit onderwerp en hopend dat de regering op één of andere manier gaat ingrijpen. Nieuwe gesprekken met Human Rights organisaties over deze groepering mensen, er zijn dringende nieuwe richtlijnen nodig. 

Hebben jullie ideeën, op- of aanmerkingen naar aanleiding van ons artikel en onze stellingen? Of heb je eenzelfde verhaal? Laat dan je commentaar achter onder dit artikel of maak gebruik van ons contactformulier via https://xcodexfoundation.com/nl/contact/. We horen het echt graag!

No comments yet